Łuk Triumfalny

Łuk Triumfalny, jedna z najbardziej rozpoznawalnych budowli Paryża. Wzniesiony na zlecenie Napoleona Bonapartego, upamiętnia chwałę walczących i poległych za Francję w epoce rewolucji i wojen napoleońskich.

Monumentalny pomnik o kształcie wolno stojącej bramy mierzy 50 m wysokości, 42 m szerokości i 22 m głębokości. Oparte na czterech filarach główne sklepienie łukowe ma 15 m rozpiętości, a jego szczyt znajduje się na wysokości 30 m nad ziemią. Dwa mniejsze, boczne sklepienia mają 9 m rozpiętości i wznoszą się na 19 m.

Budowlę zdobią cztery umieszczone na cokołach, wysokie na 18 m płaskorzeźby, przedstawiające ważne wydarzenia epoki: Marsylianka (1792), Triumf (1810), Obrona (1814), Pokój (1815). Ponad nimi na fasadach łuku znajdują reliefy ilustrujące ważne bitwy. Na wewnętrznych ścianach wyryto nazwy ponad stu miejsc bitew i nazwiska kilkuset zasłużonych dowódców. Po pierwszej wojnie światowej pod głównym łukiem odsłonięto płytę nagrobną Grobu Nieznanego Żołnierza, pod którą złożono ciało jednego z bezimiennych żołnierzy francuskich poległych za ojczyznę.

Łuk Triumfalny znajduje się na zachodnim krańcu reprezentacyjnej alei Pól Elizejskich, na placu zwanym dawniej placem Gwiazdy. Otacza go rondo, od którego odchodzi 12 ulic. Szczyt monumentu służy jako taras widokowy.

Tradycyjny tramwaj z Lizbony

Takie charakterystyczne tramwaje lizbońskiego przedsiębiorstwa transportu publicznego pochodzą z pierwszej połowy XX wieku. Wyposażono je we wzmocniony układ hamulcowy, by bezpiecznie obsługiwały najtrudniejsze trasy, o stromiźnie torów na wielu odcinkach przekraczającej 12%. W roku 1995 w mieście wprowadzono do użytku dziesięć nowoczesnych, niskopodłogowych tramwajów przegubowych, przestronniejszych i szybszych. Jednocześnie kilkadziesiąt dotychczasowych wagonów zmodernizowano: zostały wyposażone w nowoczesny system napędowy i pozbawiono je dwukierunkowości, zachowano jednak ich dawny wygląd. Kilka innych pozostawiono bez zmian, służą głównie do obsługi wycieczek.

Dwupłatowiec Sopwith Camel

Sopwith Camel, dawny brytyjski dwupłatowy samolot wojskowy. Z przodu maszyny, przed kabiną pilota, widoczne symetrycznie zamontowane dwa karabiny maszynowe. Na bokach kadłuba oraz na skrzydłach umieszczono symbole przynależności państwowej.

Znaki państwowe na samolotach wojskowych jako pierwsza wprowadziła Francja, dwa lata przed wybuchem pierwszej wojny światowej. Jako emblemat wybrano przypominający rozetkę krążek w barwach flagi francuskiej: niebieskie kółko otoczone białym pierścieniem z czerwoną obwódką. Podczas wojny Brytyjczycy początkowo malowali na samolotach po prostu flagę państwową, jednak z daleka przypominała czarny krzyż z poszerzającymi się ramionami, znak identyfikujący samoloty Cesarstwa Niemieckiego. Ostatecznie, ponieważ barwy występujące na fladze brytyjskiej są takie same jak na fladze francuskiej, skopiowano rozwiązanie francuskie, ale z odwróconymi kolorami: krążek czerwono-biało-niebieski, patrząc od środka do krawędzi.

Samoloty dwupłatowe, o dwóch płatach nośnych, umieszczonych jeden nad drugim, przez dłuższy czas miały przewagę nad jednopłatowymi. Prosta, lekka konstrukcja pozwala na łatwiejsze uzyskanie odpowiedniej sztywności i wytrzymałości skrzydeł przy dużej powierzchni nośnej, bez zwiększania ich rozpiętości i ciężaru. Dwupłatowce są też zwrotniejsze i mają krótszy start i lądowanie. Niestety ich wadą jest znacznie większy opór aerodynamiczny, dlatego przed drugą wojną światową osiągnęły kres możliwości rozwoju i zostały wyparte przez znacznie szybsze samoloty jednopłatowe. Obecnie występują niemal wyłącznie jako samoloty sportowe i rolnicze.