Przedwojenny samochód wyścigowy

Początki regularnych wyścigów samochodowych o Wielką Nagrodę (Grand Prix) sięgają roku 1906. Zorganizowane przez francuski klub automobilowy zawody trwały dwa dni, podczas których uczestnicy mieli wykonać po sześć okrążeń po zamkniętej, liczącej 103 km trasie. Torem wyścigów były zwykłe drogi publiczne, kamieniste, pokryte pyłem. Na czas imprezy nawierzchnie pokryto smołą, a w celu uniknięcia przejazdów przez miasteczka wytyczono tymczasowe objazdy, pokryte deskami. W wyścigu wzięły udział samochody dziesięciu producentów francuskich, dwóch włoskich i jednego z Niemiec. W tych trudnych warunkach z 33 pojazdów, które rozpoczęły wyścig, zakończyło go tylko 11, pozostałe uległy awariom i wypadkom. Zwycięzca uzyskał łączny czas 12 godzin 14 minut.

Po pierwszej wojnie światowej na czołowego wytwórcę samochodów sportowych i wyścigowych wyrosła firma założona w Alzacji przez włoskiego projektanta i konstruktora Ettore Bugatti. Samochód Bugatti Type 35, począwszy od zwycięstwa w pierwszym wyścigu o Grand Prix Rzymu w roku 1925, odniósł fenomenalny sukces, osiągnął w swojej klasie pozycję i renomę podobną jak Ford model T wśród samochodów dla przeciętnego użytkownika. Produkowany przez zaledwie kilka lat, wygrywał co roku prestiżowe wyścigi samochodowe, w tym o Grand Prix Francji, Włoch, Monako, Hiszpanii, Niemiec, Belgii, Czechosłowacji… Kierowcy wyścigowi ścigający się samochodami Bugatti wygrali łącznie w kilkuset imprezach sportowych.

Wśród nich była Eliška Junková. Pracowała w banku, w którym poznała swojego przyszłego męża, młodego bankiera, fascynata wyścigów samochodowych. Chcąc dzielić jego pasję, potajemnie poszła na kurs i zrobiła prawo jazdy. Zaraz po ślubie zaczęli kupować szybkie samochody: najpierw Bugatti T30, potem nowsze Bugatti T32, a wreszcie T35. Eliška początkowo towarzyszyła mężowi w zawodach jako mechanik jadący z kierowcą, a kiedy podczas jednego z nich doznał urazu dłoni i zmuszony był kierować jedną ręką, przejęła obsługę pedałów i dźwigni. Pierwszy zawodowy wyścig Eliški, z mężem u boku, odbył się w 1923 roku, a już w 1925 za kierownicą Bugatti T30 odniosła swoje pierwsze zwycięstwo, startując w kategorii samochodów sportowych, do 2 litrów pojemności. Miała wówczas 25 lat. W tych samych zawodach jej mąż, prowadząc Bugatti T35C, wygrał w kategorii samochodów wyścigowych. Rok później przejęła od męża ten samochód i w dorocznym wyścigu czechosłowackim osiągnęła najkrótszy czas absolutny, pokonując nawet męża, który jechał mocniejszym Bugatti T35B. Wkrótce potem Eliška startowała również poza krajem, zyskała sławę w całej Europie i przydomek królowej kierownicy. Po tragicznej śmierci męża w wypadku podczas Grand Prix Niemiec w roku 1928 zaprzestała udziału w wyścigach samochodowych.